Trzy wiersze

I faktura skóry: spodnie wieko trumny,
szlaki ryte celniej niż na mapach Google.

Atencyjna dziwko, co mówisz jowialnie
że tniesz się z finezją w uda i nadgarstki:
ja to robię lepiej i jakże dokładnie:
twarz to zacne płótno, wchodzę w nie powoli
jak w babskim pornosie, tak jak w fińskie masło,

kremowe i chłonne jak węzły i sploty
bruzd, mimicznych zmarszczek.Giętkość jest ceniona
(a zwłaszcza myślenia):
słuchaj dobrze, dziwko od dram i szantażów:
ręce mam chiralne, buźkę nie do końca,
nie dość że poczuję, to i zapamiętam.

Moment: uczysz sztywne palce oblepiać cienkopis,
pół momentu, gdy matka goni do maszyny:
z tego nic nie będzie, lepiej wal w klawisze,
na plastyczność, gówniarzu, już nie masz co liczyć.

A jednak: uczysz sztywne palce oblepiać długopis;
summa summarum, czemuś ma to służyć:
z tego coś ma wyjść, lepiej walcz sumiennie,
gdy gnój chce być geniuszem, musi umieć liczyć.

Pers stał się wyżłem; kiedy miękko wejdę
w zaślinione słowa między szwem a brzegiem,
w ból wypruty z głowy, ciepły jak dynamit:
zamiast krwi i żółci, hialuronian sodu.
Wewnątrz środowiska, będę tylko szpiegiem.

Powietrze się zastało. Lola Kittinger
czuje się jakby podawano je w zastrzykach,
z dużymi przerwami. Jak zaszczute, futrzane
zwierzątko,

wielkooki Furby z przygłupim uśmieszkiem,
przemyka ulicą Kick-iego. Trzy razy
spogląda do tyłu,
raz spluwa przez lewe ramię i brudzi
torbę. Wtem orientuje się:
kot wyszedł z jej głowy.

Lola Kittinger w akademiku je podroby.
Ogląda uważnie: mózg, żołądek, nerki.
Zjada i za chwilę staje się świnią:
szorstkosierścim stworzeniem w barwie
majtkowego różu. Każdy choć raz w życiu
powinien zostać świnią,

konkluduje Lola. Gdy obserwuje na fejsbuku
ulubioną stronę
“Jestę kotę, jak również doktorantę”, oczy
koloru kitli chirurgicznych ma zwrócone
białkami do góry, kontroluje szpiegów
w głowie. Wysyła list gończy

za własnymi planami. Zjada ogon,
bo tylne części ciała
najtrudniej upilnować. Lola Kittinger
ma popłoch w kształtnych ustach,
zwiniętych w znak zapytania- czy
to w ogóle

możliwe? Lola Kittinger,
rozważna, czujna Lola. Co pięć minut
sprawdza wagę, stan konta i obwód
ucha. Zrywa ze wszystkimi chłopakami,
kasuje pokrewieństwo z matką. Likwiduje
technologie, cofa świat do prekambru.
Zanim przyjdzie TO,
przekopie Wikipedię, starą, dobrą
Encyklopedię PWN z 1978 roku
i “Młodego Technika”, będzie wiedziała.
Lola Kittinger

jest cwańsza od Boga i diabła. Prędzej
zacznie połykać noże,
zanim uaktywni do nich dostęp Loli Kittinger.

Tekst pochodzi z książki Transparty (Biuro Literackie, 2019)